STEVE HARRIS Zaraz po incydencie z siecią Hudson’s i MC5 poszedłem na koncert Iggy’ego & The Stooges, który odbywał się w The New York State Pavilion na terenie Targów Światowych na Queensie. Iggy występował w Nowym Jorku po raz pierwszy. Spojrzał na widownię, podłubał w nosie, ktoś cisnął w niego puszką po piwie, Iggy odrzucił ją, zaśpiewał parę wersów, potem w jego stronę poleciała butelka, która się rozbiła, a on rzucił się na scenę i poturlał po szkle, raniąc się na całym ciele.
ALAN VEGA Na scenę wyszedł gość z blond grzywką, przypominający Briana Jonesa. Z początku myślałem w ogóle, że to laska. Miał na sobie poszarpane dżinsy i komicznie wyglądające mokasyny. Wpatrywał się dziko w tłum, a jego wzrok mówił: „Wszyscy wypierdalać!”. The Stooges ruszyli z jednym ze swoich kawałków, a zaraz potem Iggy skoczył ze sceny na beton i zaczął się ciąć rozwaloną gitarą. To nie była inscenizacja, w tym nie było nic z teatru. Teatralny był Alice Cooper z całą swoją oprawą. Z Iggym było inaczej. On nie udawał. To był prawdziwek. Koncert Iggy’ego zakończył się po dwudziestu minutach, a potem jakiś jebany geniusz wpadł na pomysł, żeby puścić z głośników Koncert brandenburski Bacha. Publika obrzucała scenę butelkami i różami. To było coś pięknego, daję słowo. Wiesz, co mam na myśli, bracie? Ten koncert zmienił moje życie, bo dzięki niemu uświadomiłem sobie, że wszystko, co do tej pory robiłem, to badziewie.
(…)
IGGY POP Kiedy przyjechaliśmy do Nowego Jorku, żeby zagrać w Ungano’s, spotkałem się z Billem Harveyem, szefem Elektry, i powiedziałem mu: „Nie jestem w stanie dawać czterech koncertów jeden po drugim bez dragów –i mam na myśli ciężkie dragi. Będzie to kosztować tyle i tyle, potem ci zwrócimy…”. Normalna propozycja biznesowa, no nie? A on patrzy na mnie, jakby mówił: „Chyba się przesłyszałem!”. Ja zaś złożyłem mu oficjalną propozycję i w moim odczuciu było to całkiem logiczne rozwiązanie. Więc spytałem: „Co w tym złego?”.
(…)
RON ASHETON Za każdym razem, gdy graliśmy w Nowym Jorku, na koncert przychodził jeden facet i tak zupełnie z własnej woli przynosił dla The Stooges buteleczkę koksu. Siedzimy więc sobie na backstage’u z Milesem Davisem, a tu wreszcie zjawia się ten koleś i po prostu rzuca towar na stół. Mieliśmy już przygotowane słomki. Tylko sobie wyobraź tę scenę, bo jest przednia: głowa Milesa Davisa tuż obok głów całej ekipy The Stooges i wszyscy jak na komendę wciągają ścieżkę. Po prostu opychaliśmy się tym jebanym proszkiem. Później Miles Davis powiedział: „The Stooges to oryginały –mają w sobie ducha”, czy coś w tym stylu. To było wspaniałe. Stary, moja głowa obok głowy Milesa Davisa!
Gillian McCain, Legs McNeil, Please Kill Me. Punkowa historia punka, tłum. Andrzej Wojtasik.
W marcu 1981 roku zmarł syn Williama Burroughsa, Billy, a William już latem 1978 roku zaczął wracać do ćpania – wskutek pobytu w Boulder po tym, jak Billy przeszedł przeszczep wątroby. Bujał się z punkami z Boulder, którzy, podobnie jak wielu innych, rwali się do załatwiania heroiny Williamowi Burroughsowi.
To było dla nich coś naprawdę szczególnego. Wiesz: „Przyćpałem z Burroughsem”. Czy coś może się z tym równać? To było jak powiedzieć: „Papież odprawił dla mnie prywatną mszę w swoim apartamencie”. To jest coś, no nie? Więc tacy byli ci goście. A gdy William wrócił do Nowego Jorku, inni załatwiali mu heroinę. Całe to środowisko było naprawdę straszne. William najwyraźniej coś przede mną ukrywał i był zupełnie do niczego. I cały czas był totalnie padnięty. A to jest najgorsza rzecz, jeżeli chodzi o ćpunów – to, że są tacy NUDNI. Siedzą i gadają o towarze. Jakby na ten temat było coś jeszcze do powiedzenia.
Tak więc byłem zmęczony całą tą jazdą i czułem, że mam tego dość. Wiesz, minęło pięć lat, wspiąłem się na Mount Everest i nadszedł czas, aby zająć się czymś innym. Chciałem przejść na emeryturę. Chciałem wykonać taki sam numer, jaki wycięła Patti Smith. Więc załadowałem sześciometrową ciężarówkę archiwami i innym badziewiem z The Bunker i ruszyłem przez kraj do Lawrence w stanie Kansas.
Naprawdę nie chciałem zostawiać Williama. W końcu troszczyłem się o niego, kochałem go. Nadal go kocham. Więc tkwiłem w rozkroku: wyprowadziłem się z Nowego Jorku, ale i tak zajmowałem się archiwami, rachunkami bankowymi i wszystkim innym. Ale on mógł mieszkać, gdzie chciał, a ja często tam jeździłem, podróżowaliśmy razem, odwiedzałem go i on mnie też czasami odwiedzał. I szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że zwabię go tutaj, do Lawrence, na emeryturę. Ponieważ w jego wieku i z jego sławą dalszy pobyt w Nowym Jorku stał się dla niego niemożliwy – wypaliłby się, przedawkował albo zapił na śmierć, bo wszyscy przychodzili do niego, każdy chciał się naćpać z Heroinowym Ojcem Chrzestnym, jak go postrzegali. „Idziemy do BURROUGHSA” – jak gdyby to była jarmarczna rozrywka. Tak to prawie wyglądało
Gillian McCain, Legs McNeil, Please Kill Me. Punkowa historia punka, tłum. Andrzej Wojtasik.
At the party in Los Angeles for the Los Angeles Young Republicans I was there with Ms. Paisley Campbell-Greet, a fine gal whom I was trying to convince to fellate me and subsequently let me burn her, and I was talking and quipping for several hours with her and several Young Republicans when several punkrockers in leather and metal clothing, who were at political odds with the Young Republicans on many social issues, spontaneously showed up out of nowhere and gate crashed and began to eat the expensive refreshments the Young Republicans’ Ladies Auxiliary had prepared, and to take drugs and break objects. The host of the party received a finger in his eye when he complained to the largest punkrockers, who were Big and Big’s chums Death and Boltpin, that they should be more sporting and well-bred fellows.
And slightly after this time of the finger in the eye at the party I became embroiled in a fracas with a Young Democrat at the party who had gone to Law School in Berkeley, California (why did they even let him in is what I want to know!?!). Paisley Campbell-Greet knew this fellow and we were all chatting in an amiable manner when I innocently and proudly broached the subject of my father and my brother and my brother’s recent promotion and responsibility and honor.
Cheese leaned toward my body and made the assertion that the Negro Keith Jarrett was such a skillful and pleasurable musician because his jazz music performance was in reality improvisational, that Keith Jarrett was in reality composing his performance as he performed it. Gimlet began to cry because of this and because of the small girl’s curious hair and I lent her one of my silk handkerchiefs which complements the color and design of several of my wardrobe ensembles.
At the Young Republican get together I stated that my family on my maternal side owns a company which manufactures high quality Pharmaceutical Products, while my family on my paternal side is true blue military aristocracy. My father is one of the highest-ranking individuals in the United States Marine Corps, and he and my brother and I are related to the finest fighting general the American nation has had since Ulysses S. Grant. My brother is thirty-four and is now a Lieutenant Colonel in the United States Marine Corps and has the honor of serving as the carrier of the Black Box of nuclear codes for the President of the United States. At the outset my brother was merely the night officer on this duty and merely sat at attention in a chair with the Black Box attached to his wrist outside the private bedroom of the nation’s President at night, but now he has proven such a fine carrier of nuclear codes that he is the day officer on this duty, therefore he can be frequently seen on television and in all types of media, standing at attention at all times closer than ten feet to the President, carrying the Black Box of nuclear codes which are important to the balance of power of our country.
The Young Democrat who had sneaked into the party became off the wall about my statements about my brother the day officer for the Codes and he began to be awfully impolite and to speak loudly and to gesture Democratically in the air with his arms in his corduroy sportcoat, then one time he poked me in the chest with his finger. Paisley Campbell-Greet stated that he was drunk as well as passionate about the issues of our nation’s defensive policies but being poked in the chest really gets my goat and I took my gold lighter and set the Democrat from Berkeley Law School’s beard on fire. He got super upset and began running here and there and hitting at his beard with his hand, and Paisley was really ticked as well, however I was happy that I had set his beard on fire with my gold lighter.
And how I met my new punkrocker friends and became Sick Puppy is Gimlet and her friend Tit had been bobbing for lemon slices in the Young Republicans’ punch bowl from Tiffany’s and the attorney whose beard I had lit was on fire in the region of his head, and he pushed them aside from the punch bowl to extinguish his head in liquid. Gimlet got angry at him for this action and attempted to hold his head under the surface of the punch so he would be deprived of oxygen. Paisley Campbell-Greet attempted to pull Gimlet off the Democratic attorney and this got under Tit’s skin so she tore Paisley’s expensive taffeta dress down the front, so that the appearance of Paisley Campbell-Greet’s breasts was demonstrated to many people at the party. It made me happy that Gimlet had tried to hurt the burning attorney, and I began to predict that Paisley Campbell-Greet would refuse to fellate me to get even for igniting her friend from Berkeley, plus her breasts turned out to be extremely small and pointy, so I laughed heartily at the exposed sight of Paisley’s cocktail gown and greeted Gimlet and complimented her penis of hair and told her I was happy that she had tried to Pecos the attorney who had poked me because my brother carried the Black Box of nuclear codes for the President of the United States. And when Gimlet and her clique of Tit and Death and Boltpin and Big and Mr. Wonderful learned that my brother carried the nuclear codes for our nation’s President and that it made me happy to ignite attorneys who get my goat, they caucused and decided I was the most outstanding and fine Young Republican in the history of the planet earth, and they spirited me away from the Republican cocktail party in their black second hand milk truck with Druidic symbols painted skillfully on the paint before the police whom Paisley and the lit attorney called could come and make trouble for me that could lose me my job that pays me a great deal of money.
That night Gimlet and Tit fellated me, and Boltpin did as well. Gimlet and Tit made me happy but Boltpin did not, therefore I am not a bisexual. Gimlet allowed me to burn her slightly and I felt that she was an outstanding person. Big acquired a puppy from the alley behind their house in East Los Angeles and he soaked it with gasoline and they allowed me set it on fire in the basement studio of their rented home, and we all stood back to give it room as it ran around the room several times.
David Foster Wallace, Girl with Curious Hair, 1989.
