Tag: cytat

Roszczenia państwa, ukrywającego się dziś pod maską społeczeństwa, mogą być bardzo silne. Jednostka ma możliwość uchylenia się od nich, choćby na skutek samobójstwa. “Możliwość samobójstwa należy do naszego kapitału”. To była jedna z maksym, jakimi od czasu do czasu wywoływałem zgorszenie; potem usłyszałem od jednej z kawiarnianych osobistości, które dziś, często zdumiewająco długo, otaczane są czcią, “że nastał czas, aby czcigodny autor uczynił użytek ze swego kapitału”.

Ernst Jünger, Przybliżenia. Narkotyki i upojenie, Warszawa 2013, s. 68.

Sontag: ciało odbiera moc umysłowi

image

W naszym społeczeństwie człowiek musi wybrać, czym się “karmi” [skreślone słowa “w co wchodzi”] – ciało odbiera moc umysłowi + odwrotnie. Chyba że ktoś ma wielkie szczęście albo jest bardzo bystry – ja nie byłam. W co chcę zainwestować swoją witalność? W książki czy seks, ambicję czy miłość, niepokój czy zmysłowość? Nie można mieć wszystkiego. Nawet sobie nie wyobrażaj, że istnieje choćby cień szansy, by na koniec wszystko odzyskać.

Susan Sontag, Odrodzona, Kraków 2012.

Usiadła i stała się rzecz dziwna

Usiadła i stała się rzecz dziwna. Obok półmiski przechodzące z rąk do rąk, energiczna konwersacja, wzmocniona reminiscencjami piwnicy degustacyjnej, mowa żywa, jędrna, wieża Babel w poziomie, a ona nagle wstępuje na schodek wyżej, w cywilizację pisaną! I żadnych tam hieroglifów, robaczków i skrętów złączonych na górze jedną linią albo czytanych od lewa w prawo, od razu alfabet łaciński i na wszelki wypadek litery pełne, duże, okrągłe, świat w oczach dziecka. Spojrzałem nieufnie na podsuniętą mi kartkę, wiadomo, że od liter zaczęły się wszelkie moje nieszczęścia, za dużo czytałem, jak pani Bovary, i mniej więcej na to samo wyszło: schadzki w mokrych lasach, w nieswoich miastach i w nieznanych katedrach, przejażdżki po zagubionych stawach, tęsknoty za balem i niechętny udział w pracach domowych. A na kartce adresy, dwa! Akademik dla starszych, czy coś w tym rodzaju, i najpierw dane przyjaciółki, tej znanej mi, a pod spodem jej własne, jedne jakoś podobne do drugich, mieszkały pod tym samym numerem. Ha, myślę sobie, odczytawszy pod jej baczną kontrolą imiona i nazwiska i schowawszy karteczkę w miejsce na karteczki, ha, dołożę jeszcze sobie kurczaka, w końcu jest nie najgorszy.

Marek Bieńczyk, Terminal, Warszawa 2012.

Bieńczyk i mężczyzna w szarym płaszczu

Na ścianie pokoju, w którym przebywam, wisi obraz i często doń gadam. Za rogiem słabo oświetlonej ulicy w rozległym kawiarnianym akwarium siedzi przy kontuarze mężczyzna w szarym płaszczu. Widać go przez szybę, ma na głowie ciemny, zużyty kapelusz, obok siebie pustą filiżankę, a w ręku trzyma kieliszek długi jak noc. Nie rusza się, zapatrzony przed siebie, i z pewnością długo będzie jeszcze tak siedział. Jest odwrócony do mnie tyłem, lecz niekiedy sobie chwilkę rozmawiamy. Na przykład dzisiaj. Bo dzisiaj, tak jak on, plecy mam zgarbione, łokieć w blat wbity i rozszczepione w oczach światło. Toteż miałbym propozycje, lecz nie chodzi o konkurs, kto namalował ten obraz, dla ułatwienia dodam, że jest to artysta amerykański; zresztą nie spodziewacie się chyba żadnych nagród, wiadomo, że coś takiego nie istnieje; propozycja jest taka, żebyśmy wszyscy znowu przez chwilę odpoczęli, przez chwilę pomilczeli, aż dopali się drzewo w naszym kominku i zgasną światła w jego kawiarni

Marek Bieńczyk, Terminal, Warszawa 2012.