Na ścianie pokoju, w którym przebywam, wisi obraz i często doń gadam. Za rogiem słabo oświetlonej ulicy w rozległym kawiarnianym akwarium siedzi przy kontuarze mężczyzna w szarym płaszczu. Widać go przez szybę, ma na głowie ciemny, zużyty kapelusz, obok siebie pustą filiżankę, a w ręku trzyma kieliszek długi jak noc. Nie rusza się, zapatrzony przed siebie, i z pewnością długo będzie jeszcze tak siedział. Jest odwrócony do mnie tyłem, lecz niekiedy sobie chwilkę rozmawiamy. Na przykład dzisiaj. Bo dzisiaj, tak jak on, plecy mam zgarbione, łokieć w blat wbity i rozszczepione w oczach światło. Toteż miałbym propozycje, lecz nie chodzi o konkurs, kto namalował ten obraz, dla ułatwienia dodam, że jest to artysta amerykański; zresztą nie spodziewacie się chyba żadnych nagród, wiadomo, że coś takiego nie istnieje; propozycja jest taka, żebyśmy wszyscy znowu przez chwilę odpoczęli, przez chwilę pomilczeli, aż dopali się drzewo w naszym kominku i zgasną światła w jego kawiarni
Marek Bieńczyk, Terminal, Warszawa 2012.