1. Gra w butelkę
Zanim w połowie lat osiemdziesiątych zaczęliśmy grywać w butelkę, wcześniej (na początku lat osiemdziesiątych) grywaliśmy w inną grę. Każdy mianowicie musiał podać tytuł, a także opowiedzieć treść najbardziej, jego zdaniem, podniecającej książki.
Graliśmy przy tym – co trzeba zaznaczyć – wysoko. Dzieła wywołujące zaledwie dreszczyk emocji, mgiełkę pożądania lub też niejasne uczucie tęsknoty za czymś nieokreślonym przegrywały. Zwyciężały te, które zmuszały do aktywnego współudziału. Magia jakich to utworów sprawiała, iż sięgało się w okolice własnych obszarów erogennych? Oto było pytanie, na które każdy uczciewie grający i pragnący zwyciężać musiał odpowiedzieć.
Był to – poza wszystkich – nader intensywny sposób poznawania literatury. Człowiek, ujmując swe przyrodzenie, zdawał się uruchamiać zarazem jakiś czarodziejski wehikuł, który przenosił go na karty Quo vadis?, Faraona czy Egipcjanina Sinuhe.
Gra w butelkę natomiast stanowiła wyższy stopień wtajemniczenia. Najpierw grywaliśmy do pierwszego, a potem z całą stanowczością do ostatniego całkowicie gołego. Oczywiście komuś może się wydawać, iż nie był to wyższy, ale raczej niższy stopień wtajemniczenia. Ktoś może twierdzić, iż opowiadanie sobie wielkich scen miłosnych w płytkim mroku godziny policyjnej było o wiele bardziej ekscytujące niż odbywające się już w czasie stopniowej normalizacji życia publicznego zdejmowanie ubrań i bielizny. Jak się jednak wydaje, poglądowi temu można przyznać jedynie częściową słuszność. Niewątpliwie obcowanie ze spowitymi jedynie w woal miejsc niedookreślonych heroinami literackimi było podniecające. Niemniej gromadne zdejmowanie majtek i kalesonów i następnie ciekawe przypatrywanie się sobie było podniecające – summa summarum – w o wiele większym stopniu.
2. Spis podniecających utworów literackich
Stendhal – Armancja
Jerzy Andrzejewski – Bramy raju
J.D. Salinger – Buszujący w zbożu
Michał Szołochow – Cichy Don
Henry de Montherlant – Chłopcy
Milan Kundera – Śmieszne miłości
Tomasz Mann – Wybraniec
Gabriela Zapolska – Córka Tuśki
F. Scott Fitzgerald – Czuła jest noc
Saul Bellow – Dar Humboldta
Stanisław Przybyszewski – De profundis
Gabriele d’Annunzio – Dziewice na skale
Stefan Żeromski – Wierna rzeka
Guillaume Apollinaire – Dziewięć bram twojego ciała
Bolesław Prus – Faraon
Erich Kästner – Fabian
Leopold Tyrmand – Filip
André Gide – Jeżeli nie umiera ziarno
Octave Mirabeau – Dziennik panny służącej
James Baldwin – Inny kraj
Mieczysław Srokowski – Kult ciała
Ada Kessler – Nie chcę nocy
Charles de Coster – Przygody Dyla Sowizdrzała
Andrzej Kuśniewicz – Król obojga Sycylii
D.H. Lawrence – Kochanek Lady Chatterley
Sergiusz Piasecki – Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy
Kornel Filipowicz – Pamiętnik antybohatera
S.A. Mueller – Henryk Flis
Erskine Caldwell – Jenny
Zygmunt Krasiński – Listy do Jerzego Lubomirskiego
Hermann Broch – Ballada o stręczycielce
Emil Zola – Nana
Sigrid Undset – Olaf syn Auduna
Mika Waltari – Egipcjanin Sinuhe
Stanisław Ignacy Witkiewicz – Nienasycenie
John Steinbeck – Na wschód od Edenu
D.A.F. de Sade – Niedole cnoty
Bolesław Leśmian – Jadwiga
G.G. Márquez – Sto lat samotności
Bohumil Hrabal – Pociągi pod specjalnym nadzorem
Marek Nowakowski – Robaki
Denis Diderot – Kubuś Fatalista i jego pan
William Faulkner – Azyl
Karol Irzykowski – Pałuba
Henryk Sienkiewicz – Quo vadis?
Ilja Erenburg – Trzynaście fajek
Robert Musil – Tonka
Bronisław Malinowski – Życie seksualne dzikich
François Rabelais – Gargantua i Pantagruel
Michel Leiris – Wiek męski
Ernest Hemingway – Pożegnanie z bronią
Jarosław Iwaszkiewicz – Panny z Wilka
Tadeusz Konwicki – Kompleks polski
G.G. Casanova – Pamiętniki
James Joyce – Ulisses
James Jones – Stąd do wieczności
Emil Zegadłowicz – Zmory
Jerzy Pilch, Wyznania twórcy pokątnej literatury erotycznej, Kraków 2003, ss. 189-193.